Vriendinnen.

We zaten in de zon. Omdat het kon.
En de plastic stoelen naar ons lachten.

Geïnviteerd en verwend.
Dessertje in de hand, de zomer op onze smoel.
We horen de houten stokken knallen tegen houten blokken.
Het spel dat elk park en elke tuin veroverd sinds we de Zweden tegen kwamen.

Genietend van het niets doen. Bedanken we zij die alles doet.
Voor dit momentje met ons twee, om bij te babbelen.

Een welkom excuus voor haar om niet te hoeven verbouwen.
Een perfecte afleiding van de baksteen in mijn maag.

We hebben niet zo veel tijd. Al hoeft dat niet om te weten dat het niet zo goed gaat.
Met het leven dat we in gedachten hadden.

Al hebben we het goed met onze mannen. Die gewoon ons lief zijn.
Er zijn wat andere schoentjes die wringen. Ons huis, onze job, ons doel.

We weten niet goed wat aan te vangen met dat leven van ons.
En ik die dacht dat ik de enige was. Die niet goed weet hoe of wat.

Is dat even een meevaller. We zijn alvast met twee.