Onszelf.

Terwijl jij speelt.
Zit ik hier.
Ik zie je niet.
Ik hoor je tokkelen.
Een tikkeltje onzeker.
Ondertussen zet ik enkele vegen.
Ongelooflijk onzeker.

Het is te lang geleden.
Ik vroeg erom.
Of jij de afwas wou doen.
Dan kon ik nog eens iets doen.
Je zei ja.
Daarom alleen al.

Tegen de tijd dat ik alles van onder het stof haalde.
Was het vuil en het sop al weggespoeld.
Je liet me doen.
Ging zelf kijken wat er nog onder het stof zou kunnen liggen.

Ondertussen zing je goed door.
Je kan het nog, dat staat vast.
Alle klassiekers passeren de revue.
Je draagt zelfs een ode op aan mij.

Ik druk ondertussen de verf die wil loslaten.
Schilder bij waar nodig en waar onnodig.
Ik kan het niet meer.

Veel is mee weggespoeld.
Met de tijd die we niet hadden.
Met de tijd die we liever bij elkaar wilden zijn.

We waren verkeerd.
Ik voelde me nog nooit dichter bij jou.
Al zit je een verdieping hoger.

Mijn ode aan jou. Je verdient zo veel meer. Ik zal oefenen.