De koers.
Voor mij nog braakliggend terrein.
Twijfelend of er ooit iets zal groeien.
Voor hem, een feestdag, een geluksdag, een festijn.
Van zijn geboorte verbonden met wat jaren de aankomst was en wat het nog jaren zal zijn.
Toch als het aan hen ligt.
De dappere gemeente die hun traditie nooit of te nimmer zal verloochenen.
Het is een eer, het is een trots.
De dag waarop geschoren benen trappelen.
Waar een radiostem het parcours begeleidt met metaforen.
Waar de inwoners de handen in elkaar slaan om het podiumplezier te verwezenlijken.
Waar vijf minuten écht iets gebeurd: aankomen.
Waar voor en na eigenlijk belangrijker is.
Waar bier centraler staat dan de koers.
Waar gezopen wordt omdat het zo moet, of omdat een ander het betaald.
Waar het frituurvet op de straatstenen blinkt.
De laatste coureur heeft de aankomst nog niet bereikt of de finish is al afgebroken.
Desinteresse alom.
Sponsorpanelen worden gehaast weggehaald. De weg wordt weer gestroopt.
Wanneer de zon ondergaat zie je in de schemering alleen nog het witte litteken op de weg.
Een rest van het doel waarvoor men 238 kilometer voor zwoegde.
De koers is een braakliggend terrein voor mij.
Een plek waar niets zal groeien.
Een plek waar ik me meer dan ooit vreemdeling voel tussen de toeschouwers.
En van mijn coureur, want hij speelt het spel maar al te graag mee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten