Reus

Papa.
Ik blijk niet zo goed te zijn in het grasmaaien.
Maar ik deed het toch.
Of alleszins gedeeltelijk.
Vermoedelijk heb je wél een of ander trucje, een systeem,
waardoor je een gazon zonder rebelse plukjes hoge sprieten krijgt,
wanneer je zwetend die machine voortduwt.

Maar goed. In dezelfde trend van "Een ja kan je krijgen, een nee heb je al".
Het soort wijselijkheden die mij nu de dag van vandaag nog bijstaan bij keuzes maken.
In die trend dacht ik "Als je niets doet, kan je niks verkeerd doen."En zo begon ik eraan.

En na mijn harde werk, ik twijfel wat ik nu het lastigst vond: het maaien of de elektriciteitsdraad op en af rollen, kijk ik met enige trots naar uwen tuin. Wat een lange tuin. En wat een lange snoer dat je daar voor nodig hebt.

Hoe doet ge het toch. U altijd langer maken dan dat ge bent. Nochtans hebt ge veel weg van een kabouterke. Al hoort ge dat niet graag. Het past bij u papa. Gij en David, jullie zouden vrienden kunnen zijn. Voor de natuur zorgen, zij aan zij, baard aan baard. Hard werken, hout kappen, lief hebben, spreuken spreken en met uw vrouwke op avontuur gaan. Jullie trekken op elkaar geloof mij.

"Ge moet uw kanneke wegzetten en uw lereke pakken!" Zei ik tegen mezelf wanneer ik het grasmachien met moeite gedraaid kreeg. Nog zo'n spreuk. De kabouterkes waren er niet vandaag. Gij zijt er geen, al vind ik u er op trekken en David was in de verste verte te bespeuren. Noch Pimmeke, de huiskabouter, die gij met uw verhalen tot leven wekte. Pimmeke was mee in de koffer gedoken, dat was zeker.

Als ik wou dat jullie een proper tuintje terugkregen na een lange reis dan moest ik het doen.
Ik blijk niet zo goed te zijn in het grasmaaien papa maar ik weet één ding.

Je bent geen kabouterke.
Je bent een reus.