Gelijk iedereen.

Een groot pak twijfels wordt aan mijn deur gezet. Of ik even aftekenen wil?

Goed dichtgeplakt met brede tape. Niets mocht verloren gaan. 

Ik snij het open met brute kracht. Een explosie volgt. 

Onbekende twijfels, herkenbare vraagstukken.
De vloer is bezaaid en waar ligt de handleiding? 

Ik waad me erdoor. Tot aan mijn middel komt het. 

De sneeuwschup.
Dat is dan weggewerkt.
Voor even. 

Nu liggen ze buiten te rotten. 

Het onkruid kan er mee leven.

Ik vind het maar niets.

Ik ga op het dak staan en roep of iedereen zijn rotzooi kan komen halen.
Ze zijn niet eens de mijne!
Sneeuwschuppen worden gehaald, boodschappentassen gevuld.
Er is ook iemand met een vuilzak en iemand met een portemonnee.
Dat bleek genoeg te zijn. 

Het huis is leeg en ik raap de resten op. 

Er schijnt dan toch ook wat van mij tussen te zitten.
Het leek verdacht veel op dat van een ander. 

Ik krijg het makkelijk weggewerkt tussen mijn schaterlachen en dagdromen. 

Zeker als ik weet welke zakken anderen in hun kast moeten proppen. 

Zouden ze minder plaats hebben voor al dat anders?

Ik bel naar de postbode.
Waar hij het pak in hemelsnaam gehaald heeft?
Of er ook een pak zekerheden ligt te wachten?
Dan kan ik ook die even uitdelen.