écht waar

Ik ga jullie een verhaal vertellen dat je niet zal geloven.

We hadden vijf minuten om er te geraken. Het was niet ver maar er moest veel mee. Zwemgerief, waterdichte schoenen, een appel en een ei. Je weet maar nooit. Met de rugzak op de fiets, het was iets van niets. Achter onze hoek op bezoek. Wij zaten daar te blinken in onwetendheid en we hadden daarvoor 15 minuutjes tijd. Het drankje halfleeg, hapjes die de eerste hongerbeestjes in onze maag verjaagden.

Op de fiets! Een kasteel als doel. Of toch niet? Een hart op de grond met krijt. Voor ons. De vijver in zicht. Een bootje erop. Een mannetje en een vrouwtje erin. Ze zwaaien en wij zingen. Schipper mag ik overvaren ja of nee. We moeten niks betalen. We mogen gewoon mee en eten driehoekjes terwijl de zon en het gesprek ons warm maken. De wekker loopt af. Tweede keer te vroeg, voor mij.

We trappen door de bossen en jij. Jij bent natuurlijk de rede van dit alles. Of toch ongeveer. Niet helemaal. Maar toch bijna. Ik zie je graag fietsen. Dat is alles.

De stalen rossen in een bewaakte stal. Terwijl wij in een chique bosresaturant onder een dak van bladeren een derde gang op smullen. Een boom maakt muziek. Er is echte romantiekwijn en er groeien lelies uit ons bord.

Onze tweewielers gestolen. Al een geluk staan we aan halte "Weetikveel" voor avonturiers en slachtoffers van fietsendieven. Er komt naast 007 en oxo ook wel eens een belbus voorbij voor een appel en een ei. Zie je wel, je weet maar nooit.

In het midden van de zitbank een Duitse man met een gitaar. Hij leert ons wat écht goede muziek is. Wij zingen uit volle borst mee en we vullen de bus goed vind je. Daar zitten de drie achtervogels die net als ons mee kwelen voor niets tussen. Ze waren uit het niets uit de autozetels geploft. Tovenarij.

Die liedjes zijn op. Ooievaars vliegen om ons heen en wijzen de weg. Naar't schijnt. Als een tandem naar onze eindbestemming. Een kerkhof vol met wilde nachtdieren, een druppel waar je in kan slapen, dessert en cava voor een hele nacht. We snoepen met iedereen die we tegenkwamen.

We werden wakker en keken vanuit de boom door ons raam. We zagen duiven landen, geen ooievaars. Ik kijk voor de zekerheid om me heen want gisteren kon alles.

Als ik dat vertel aan iemand. Dacht ik.
Gelooft niemand mij.

Gelijk iedereen.

Een groot pak twijfels wordt aan mijn deur gezet. Of ik even aftekenen wil?

Goed dichtgeplakt met brede tape. Niets mocht verloren gaan. 

Ik snij het open met brute kracht. Een explosie volgt. 

Onbekende twijfels, herkenbare vraagstukken.
De vloer is bezaaid en waar ligt de handleiding? 

Ik waad me erdoor. Tot aan mijn middel komt het. 

De sneeuwschup.
Dat is dan weggewerkt.
Voor even. 

Nu liggen ze buiten te rotten. 

Het onkruid kan er mee leven.

Ik vind het maar niets.

Ik ga op het dak staan en roep of iedereen zijn rotzooi kan komen halen.
Ze zijn niet eens de mijne!
Sneeuwschuppen worden gehaald, boodschappentassen gevuld.
Er is ook iemand met een vuilzak en iemand met een portemonnee.
Dat bleek genoeg te zijn. 

Het huis is leeg en ik raap de resten op. 

Er schijnt dan toch ook wat van mij tussen te zitten.
Het leek verdacht veel op dat van een ander. 

Ik krijg het makkelijk weggewerkt tussen mijn schaterlachen en dagdromen. 

Zeker als ik weet welke zakken anderen in hun kast moeten proppen. 

Zouden ze minder plaats hebben voor al dat anders?

Ik bel naar de postbode.
Waar hij het pak in hemelsnaam gehaald heeft?
Of er ook een pak zekerheden ligt te wachten?
Dan kan ik ook die even uitdelen.