Steranijs

Met blote voeten in zwarte turnsloefen, met veters, zonder elastiek.

Een jeans, een t-shirt en jouw trui. Te groot maar comfortabel en op een of andere manier vandaag modieus.

De lucht ruikt naar regen maar voelt aan als de bijna zomer. Zonder regenjas vertrekken is onverantwoord, daarom doe ik het. Ik slenter met mijn handen in mijn zakken en toch lijk ik snel vooruit te gaan.

Ik voel me goed in Gent-Dampoort denkt mijn hart plots. Ik ben hier net op reis. de Turkse bakkers in overvloed, de belwinkels en nachtwinkels, de supermarkt met veel olijven, veel noten, veel noedels en veel wanorde. Het hippe koffiebarretje, waar we nog nooit koffie dronken, omdat het net te dichtbij is en de kermis op de parking achter de hoek die duister onze schaarse parkeerplek afneemt. Soms wil ik niet liever dan zo snel mogelijk thuis zijn in Gent-Dampoort waar de tapijten op een rijtje over de reling drogen in de zon.

Terwijl ik dit bedenk loop ik binnen bij de groenten/kruidenierszaak op de hoek. Met eigenaars van vriendelijke vreemde afkomst. Ik zoek maar vind niet wat ik vinden moet en ik loop naar buiten. De straat op. De vochtigheid hangt dreigend in de lucht. Ik knik naar vriendelijke doch starende blikken die mijn trui misschien niet even modieus vinden. Tot mijn grote ontzetting is de supermarkt dicht, en ik die dacht dat hij altijd open was. Het winkeltje aan de overkant is mijn laatste toevlucht "African and Asian food" staat er op de vitrine. Ik kom binnen en zie alvast "Cambell's Déli soup" staan, dat eten ze blijkbaar overal. Ik zoek en vraag. Hij helpt maar weet eigenlijk,ondanks mijn verduidelijkingen, begot niet wat het is.

Het zal dan maar zonder zijn en wanneer ik vijftig meter van ons huisje ben vallen er dikke druppels uit de lucht. Ik wandel sneller en zoek mijn sleutels. Uit mijn overbuur zijn raam klinkt feestelijke Peruviaanse muziek. Ik wil nog roepend vragen of hij kruiden in huis heeft en waarom hij zich op reis probeert te voelen. Ik omdat ik thuis mis waar ik zeker steranijs gevonden had, in de handelstraat. 

En dan kan je maar beter op reis zijn in plaats van op een plek, waar je niet wil zijn.

Sanne, schrijf!

Ik doe het graag, ontzettend graag.

In mijn schriftjes hier en daar of nog liever in schetsboekjes, 

die schrijven steviger maar ook zachter.

Nooit in één boekje, altijd in verschillende.

Of digitaal, daar schrijft elk document even hard. Een mapje vol met schrijfsels heb ik wel.

Dat is ook meteen mijn mapje vol met dromen. Die ik nooit uit laat komen. 

Dat is zoals een zakje vol met plantenzaadjes in een donkere kast laten liggen.

't Is een kwestie van ze een kans te geven, te planten en af en toe wat water te gieten.

Maar dat doe ik niet. Al mijn beginnen van boeken, beginnen van toneelstukken en beginnen van gedichtenbundels die liggen uit het licht.

Ik zou beter moeten weten maar het lijkt alsof mijn dromen geen waterkerszaadjes zijn maar kokosnoten.

Je kan ze wel in de grond steken, er tegen praten en liefde geven maar de kans dat er ooit een palmboom uit zal groeien is klein. De kans dat hij kapot vriest is groot.

En toch geloof ik vandaag in het onmogelijke.

Dat iemand mijn teksten graag zou kunnen lezen.

Ik maakte een blog.

Nu nog durven delen.