Zes uur zegt de klok. De tafel én de koffie zijn al klaar.
Jij komt binnen. Ik begrijp het al snel.
We praten in korte simpele zinnen.We zijn nog moe.
Praktische en onpraktische dingen zweven over de tafel heen.
Tussen mij in joggingpyjama- en jou in klaarvoordebuitenwereldoutfit.
Zo weet ik dat je vanavond niet komt eten. Je bent thuis rond een uur of elf.
Een kwartier aan tafel is genoeg. Het is eigenlijk al te veel.
Niet voor jou en mij.
Wel om de file te vermijden die jou te wachten staat.
Je vloekt.
Ik ruim de tafel af terwijl jij naar de badkamer strompelt.
Mijn tas koffie vul ik nog eens aan, de jouwe niet.
Terwijl jij op het toilet zit, zet ik me op de badkamervloer.
Met mijn tas koffie. Begrijp dat maar.
We babbelen nog een minuut of twee verstaanbaar. Daarna babbel ik en jij murmelt.
Tanden poetsen is nu eerder je prioriteit.
En zo snel gaat dat dan. Denk ik wanneer je weg bent.
Maar ik kijk in mijn zak en glimlach.
Om al die minuten met jou die ik heb kunnen stelen.
